Inherited thrombophilia in patients with chronic venous leg ulceration

Background. Chronic venous ulceration (CVU), which is the end stage of the complex of symptoms of chronic venous disease (CVD), is a significant health problem. One of the major causes of CVU is deep venous thrombosis (DVT). Thrombophilia is diagnosed in about 41% of patients with a history of DVT. The aim of this study was to assess the prevalence of inherited thrombophilia (IT) in patients with CVU. Material and methods. During 24 months, a group of 110 patients with CVU and a group of 110 healthy people were studied. There were no significant differences in age or sex between the two groups. All patients in the study group were assessed as C5 or C6 according to CEAP classification. The patients underwent clinical and Doppler ultrasonography examination. Blood was drawn for antithrombin (AT), protein C (PC) and S (PS), factor V Leiden (VL), prothrombin G20210A (PT), LA, and ACL. Results. From the group of 110 CVU patients, IT was diagnosed in 33 (30%), LA in 5 (4.5%), and ACL in 12 (10.9%). Conclusions. Our results suggest that IT might be one of several important thrombotic risk factors which lead to CVU.Wstęp. Owrzodzenie żylne podudzi (CVU) jest końcowym etapem objawów przewlekłej choroby żylnej (CVD). Jedną z głównych przyczyn powstawania CVU jest zakrzepica żył głębokich (DVT). Trombofilia, uznana za jeden z głównych czynników ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, jest zaburzeniem mechanizmu hemostazy usposabiającym do zakrzepicy. Trombofilię wykrywa się u 41% chorych z DVT. Celem pracy było ustalenie częstości występowania wrodzonej trombofilii oraz rodzaju występujących wrodzonych czynników ryzyka zakrzepicy: antytrombiny, białka C i białka S, mutacji typu Leiden genu czynnika V i mutacji G20210A genu protrombiny u chorych z owrzodzeniami żylnymi podudzi i nawrotowymi owrzodzeniami żylnymi podudzi oraz ocena ciężkości przebiegu klinicznego owrzodzenia żylnego podudzi u chorych z obecnymi wrodzonymi czynnikami ryzyka zakrzepicy oraz bez takich czynników, wya także ocena wpływu przeciwciał antyfosfolipidowych na rozwój owrzodzeń żylnych podudzi u chorych z wrodzoną trombofilią i bez niej. Materiał i metody. W okresie 24 miesięcy przebadano 110 chorych z CVU (C5 i C6 według klasyfikacji CEAP) oraz 110 zdrowych osób. U każdego chorego wykonano dopplerowskie badanie USG układu żylnego, oceniono wartość wskaźnika kostka–ramię, wypełniano kwestionariusz włączenia do badania. Obwodową krew żylną pobierano w celu oznaczenia antytrombiny (AT), białka C (PC) i S (PS), czynnika V Leiden (VL), protrombiny G20210A (PT), antykoagulanta toczniowego (LA), przeciwciał antykardiolipinowych (ACL). Wyniki. Z grupy 110 chorych z CVU czynniki ryzyka wrodzonej trombofilii (IT) wykryto u 33 (30%), LA u 5 (4,5%), ACL u 12 (10,9%). Spośród 110 badanych 64 chorych z CVU (58,2%) przebyło DVT potwierdzoną za pomocą badania klinicznego i dopplerowskiego badania USG, w tym u 35 (31,8%) miała ona charakter nawrotowy. Wszyscy chorzy, u których wykryto czynniki ryzyka IT, LA, ACL, przebyli w przeszłości proksymalną i/lub dystalną DVT udokumentowaną dopplerowskim badaniem USG. U 88% chorych z CVU i IT wystąpiła nawrotowa DVT oraz nawrót CVU. U chorych z wrodzoną trombofilią CVU po raz pierwszy pojawiało się w młodszym wieku, utrzymywało się dłużej pomimo stosowania podobnych lub zbliżonych metod leczniczych, charakteryzowało się większą skłonnością do nawrotów w porównaniu z CVU występującym u pacjentów bez wrodzonej trombofilii. Wnioski. Wyniki przeprowadzonych badań sugerują, że wrodzona trombofilia i nabyte czynniki krzepnięcia, pojedynczo lub współwystępując, mogą być ważnymi czynnikami zakrzepowymi doprowadzającymi do powstania i rozwoju CVU

Lessons learned from additional research analyses of unsolved clinical exome cases

BACKGROUND: Given the rarity of most single-gene Mendelian disorders, concerted efforts of data exchange between clinical and scientific communities are critical to optimize molecular diagnosis and novel disease gene discovery. METHODS: We designed and implemented protocols for the study of cases for which a plausible molecular diagnosis was not achieved in a clinical genomics diagnostic laboratory (i.e. unsolved clinical exomes). Such cases were recruited to a research laboratory for further analyses, in order to potentially: (1) accelerate novel disease gene discovery; (2) increase the molecular diagnostic yield of whole exome sequencing (WES); and (3) gain insight into the genetic mechanisms of disease. Pilot project data included 74 families, consisting mostly of parent-offspring trios. Analyses performed on a research basis employed both WES from additional family members and complementary bioinformatics approaches and protocols. RESULTS: Analysis of all possible modes of Mendelian inheritance, focusing on both single nucleotide variants (SNV) and copy number variant (CNV) alleles, yielded a likely contributory variant in 36% (27/74) of cases. If one includes candidate genes with variants identified within a single family, a potential contributory variant was identified in a total of ~51% (38/74) of cases enrolled in this pilot study. The molecular diagnosis was achieved in 30/63 trios (47.6%). Besides this, the analysis workflow yielded evidence for pathogenic variants in disease-associated genes in 4/6 singleton cases (66.6%), 1/1 multiplex family involving three affected siblings, and 3/4 (75%) quartet families. Both the analytical pipeline and the collaborative efforts between the diagnostic and research laboratories provided insights that allowed recent disease gene discoveries (PURA, TANGO2, EMC1, GNB5, ATAD3A, and MIPEP) and increased the number of novel genes, defined in this study as genes identified in more than one family (DHX30 and EBF3). CONCLUSION: An efficient genomics pipeline in which clinical sequencing in a diagnostic laboratory is followed by the detailed reanalysis of unsolved cases in a research environment, supplemented with WES data from additional family members, and subject to adjuvant bioinformatics analyses including relaxed variant filtering parameters in informatics pipelines, can enhance the molecular diagnostic yield and provide mechanistic insights into Mendelian disorders. Implementing these approaches requires collaborative clinical molecular diagnostic and research efforts

In vitro expression analysis of R68G and R68S mutations in phenylalanine hydroxylase gene.

Phenylketonuria (PKU), an autosomal recessive disorder caused be a deficiency of hepatic phenylalanine hydroxylase (PAH), is clinically very heterogeneous. At the molecular level, more than 400 mutations in the PAH gene are known to date, which in different genotype combinations could account for biochemical and clinical variability of symptoms. In vitro expression studies on R68G and R68S mutations causing mild phenylketonuria are presented

Leczenie chirurgiczne chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII – badanie jednoośrodkowe

Wstęp: Wrodzony niedobór czynnika VII jest rzadką, dziedziczoną recesywnie skazą krwotoczną. Leczenie operacyjne bez należytej korekcji skazy obarczone jest ryzykiem powikłań krwotocznych. Cel: Celem pracy jest ocena wyników leczenia operacyjnego chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII oraz określenie skuteczności i bezpieczeństwa rekombinowanego aktywnego czynnika VII (rFVIIa) w zabezpieczeniu hemostazy okołooperacyjnej w zastosowanych przez nas dwóch schematach leczenia substytucyjnego. Materiał i metody: W latach 2002–2017 22 chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII zostało poddanych leczeniu operacyjnemu. Jako leczenie substytucyjne zastosowano rFVIIa w dwóch schematach. U 15 chorych z aktywnością czynnika VII <10% normy wstrzykiwano w dniu operacji rFVIIa w dawce 30 µg/kg mc. co 12 godzin, w 1. dobie pooperacyjnej 15 µg/kg mc. co 12 godzin, zaś w następnych dobach – 15 µg/kg mc. co 24 godziny. U 7 chorych z aktywnością czynnika VII w granicach 10–25% normy w dniu operacji i 1. dobie pooperacyjnej stosowano rFVIIa w dawce 15 µg/kg mc. co 12 godzin, a w następnych dobach taką samą dawkę co 24 godziny. Leczenie prowadzono przez 4–10 dni. Wyniki: U 22 chorych wykonano 26 operacji, z czego u 15 chorych z niedoborem czynnika VII <10% normy 17 operacji i u 7 chorych z niedoborem czynnika VII 10–25% normy 9 operacji. Wykonano 9 cholecystektomii (8 laparoskopowych, 1 otwartą), 7 strumektomii, 2 laparotomie zwiadowcze, 1 hemikolektomię lewostronną, 1 proktokolektomię totalną, 3 operacje przepuklin pachwinowych oraz 3 operacje wycięcia żylaków kończyn dolnych. U jednego chorego z aktywnością czynnika VII 9% śródoperacyjnie stwierdzono skazowe krwawienie wymagające dodatkowej dawki rFVIIa. U pozostałych chorych spostrzegano prawidłową hemostazę śródoperacyjną, nie obserwowano też żadnych krwotocznych powikłań pooperacyjnych. U chorych z aktywnością czynnika VII <10% średnia dawka dobowa rFVIIa wynosiła 31,3 (zakres 20–56) µg/kg mc., całkowita dawka dobowa – 186 (136–303) µg/kg mc., całkowita dawka rFVIIa – 15,2 (12–112) mg. U chorych z aktywnością czynnika VII 10–25% ilości rFVIIa wynosiły odpowiednio: 21,2 (15–31) i 117 (46–271) µg/kg mc. oraz 9,1 (6–17) mg. Wnioski: Operacje u chorych z wrodzonym niedoborem czynnika VII mogą być przeprowadzane skutecznie i bezpiecznie przy zastosowaniu rFVIIa jako leczenia substytucyjnego zabezpieczającego hemostazę okołooperacyjną

Surgery in patients with congenital factor VII deficiency - a single center study

Introduction: Congenital factor VIII deficiency is a rare hemorrhagic disorder inherited in an autosomal recessive pattern. Surgical treatment with insufficient diathesis correction is burdened with a high risk of bleeding complications. The aim of the study was to evaluate the surgical outcome in patients with congenital factor VII deficiency and assessment of the efficacy and safety of recombinant activated factor VII (rFVIIa) used for perioperative hemostatic coverage in our two schemas of substitutive therapy. Material and methods: In the years 2002-2017 a total of 22 patients with congenital factor VII deficiency were subjected to surgery. Substitution therapy relied on rFVIIa used in two schemas. One involved 15 patients with factor VII activity of <10% of normal value who were injected rFVIIa at a dose of 30 μg/kg b.w. every 12 hours on surgery day, 15 μg/kg b.w. every 12 hours on the first postoperative day and 15 μg/kg b.w. every 24 hours on the following days. The second schema involved 7 patients with factor VII activity of 10-25% of normal value who were given rFVIIa at a dose of 15 μg/kg b.w. every 12 hours on surgery day and the first postoperative day; then the same dose was administered every 24 hours on consecutive days. The treatment continued for 4-10 days. Results: In 22 patients a total of 26 surgeries were performed; 17 surgeries in 15 patients with factor VII <10% of normal and 9 in 7 patients with factor VII deficiency of 10-25% of normal. The surgeries included: 9 cholecystectomies (8 laparoscopic, 1 open), 7 thyroidectomy procedures, 2 exploratory laparotomies, 1 left hemicolectomy, 1 total proctocolectomy, 3 inguinal hernia repairs and 3 excisions of varicose veins. One patient with factor VII activity of 9% required an additional dose of rFVIIa in the intraoperative period due to diathesis bleeding. Intraoperative hemostasis was normal for all other patients; no postoperative hemorrhagic complications were reported. In patients with FVII activity <10% average daily dose of rFVIIa was 31.3 (range 20-56) μg/kg b.w., total daily dose 186 (136-303) µg/kg b.w., total dose of rFVIIa - 15.2 (12-112) mg. In patients with FVII activity 10-25% the doses were 21.2 (15-31), 117 (46-271) µg/kg b.w. and 9.1 (6-17) mg respectively

Curcumin Treatment Abrogates Endoplasmic Reticulum Retention and Aggregation-Induced Apoptosis Associated with Neuropathy-Causing Myelin Protein Zero–Truncating Mutants

Mutations in MPZ, the gene encoding myelin protein zero (MPZ), the major protein constituent of peripheral myelin, can cause the adult-onset, inherited neuropathy Charcot-Marie-Tooth disease, as well as the more severe, childhood-onset Dejerine-Sottas neuropathy and congenital hypomyelinating neuropathy. Most MPZ-truncating mutations associated with severe forms of peripheral neuropathy result in premature termination codons within the terminal or penultimate exons that are not subject to nonsense-mediated decay and are stably translated into mutant proteins with potential dominant-negative activity. However, some truncating mutations at the 3′ end of MPZ escape the nonsense-mediated decay pathway and cause a mild peripheral neuropathy phenotype. We examined the functional properties of MPZ-truncating proteins that escaped nonsense-mediated decay, and we found that frameshift mutations associated with severe disease cause an intracellular accumulation of mutant proteins, primarily within the endoplasmic reticulum (ER), which induces apoptosis. Curcumin, a chemical compound derived from the curry spice tumeric, releases the ER-retained MPZ mutants into the cytoplasm accompanied by a lower number of apoptotic cells. Our findings suggest that curcumin treatment is sufficient to relieve the toxic effect of mutant aggregation-induced apoptosis and may potentially have a therapeutic role in treating selected forms of inherited peripheral neuropathies

Oral Curcumin Mitigates the Clinical and Neuropathologic Phenotype of the Trembler-J Mouse: A Potential Therapy for Inherited Neuropathy

Mutations in myelin genes cause inherited peripheral neuropathies that range in severity from adult-onset Charcot-Marie-Tooth disease type 1 to childhood-onset Dejerine-Sottas neuropathy and congenital hypomyelinating neuropathy. Many myelin gene mutants that cause severe disease, such as those in the myelin protein zero gene (MPZ) and the peripheral myelin protein 22 gene (PMP22), appear to make aberrant proteins that accumulate primarily within the endoplasmic reticulum (ER), resulting in Schwann cell death by apoptosis and, subsequently, peripheral neuropathy. We previously showed that curcumin supplementation could abrogate ER retention and aggregation-induced apoptosis associated with neuropathy-causing MPZ mutants. We now show reduced apoptosis after curcumin treatment of cells in tissue culture that express PMP22 mutants. Furthermore, we demonstrate that oral administration of curcumin partially mitigates the severe neuropathy phenotype of the Trembler-J mouse model in a dose-dependent manner. Administration of curcumin significantly decreases the percentage of apoptotic Schwann cells and results in increased number and size of myelinated axons in sciatic nerves, leading to improved motor performance. Our findings indicate that curcumin treatment is sufficient to relieve the toxic effect of mutant aggregation-induced apoptosis and improves the neuropathologic phenotype in an animal model of human neuropathy, suggesting a potential therapeutic role in selected forms of inherited peripheral neuropathies

Chirurgiczna ablacja migotania przedsionków podczas minimalnie inwazyjnej operacji zastawki mitralnej

Introduction: Minimally invasive mitral valve surgery (MIMVS) has become widely accepted alternative to standard sternotomy approach for the treatment of complex mitral valve (MV) disease. Surgical ablation for atrial fibrillation (AF) performed at the time of other valvular- or non-valvular cardiac procedures is a mainstay of therapy; yet there exist only sparse data regarding its impact on long-term survival and particularly in the setting of MIMVS. Current investigation aimed to evaluate safety profile and long-term survival in patients undergoing MIMVS with concomitant surgical ablation for AF. Material and methods: Between 2011 and 2018, 390 patients underwent minimally invasive mitral valve or mitral and tricuspid valve surgery. Right mini-thoracotomy was performed through a 4.0 to 6.0-cm skin incision in the fourth or fifth intercostal space depending on preoperative imaging; from 2015 forward, 3.5 to 4.0-cm periareolar access was adopted. Total of 232 patients presented with baseline AF (55.6% men, mean age 66.7 ± 9.5). Cox proportional hazards models were used for computations. Results: Median follow-up was 3.3 years (interquartile range, IQR 1.3–4.9). Of included patients, 152 (65.5%) underwent surgical ablation. Patients in this group were younger (mean age 65.4 vs 69.2) than in control group but were at higher baseline surgical risk (EuroSCORE 2.21 vs 1.72). Mitral regurgitation was present in 148 (97.0%), MV stenosis in 37 (24.3%); additional tricuspid regurgitation in 69 (45.4%). Mitral valve repair was preferred approach that ensued in 115 (75.7%) cases, followed by MV replacement in 37 (24.3%); the polytetrafluoroethylene loops and annuloplasty rings were used in all MV repair cases. Median duration of intensive care unit stay was 3.8 [IQR: 2.0–5.9] days. The median cardiopulmonary bypass and aortic cross-clamp time was 165.0 [IQR: 130.0–200.0] minutes and 83.5 (60.3–110.0) minutes respectively. Overall 30-day mortality was estimated at 3.4%. Long-term survival was estimated at 95%. Conclusions: Concomitant surgical ablation for atrial fibrillation in patients undergoing minimally invasive mitral valve procedures is safe and feasible. Further studies are needed to access its influence on remote survival.Wstęp: Małoinwazyjna operacja zastawki mitralnej (MIMVS)stała się powszechnie akceptowaną alternatywą dla standardowejsternotomii w leczeniu wady zastawki mitralnej (MV).Chirurgiczna ablacja migotania przedsionków (AF) wykonywanaw czasie innych zabiegów zastawkowych lub niezastawkowychserca jest uznaną formą terapii; jednak istnieją tylko nielicznedane dotyczące jej wpływu na odległe rokowanie, w szczególnościw kontekście MIMVS. Obecne badanie miało na celuocenę profilu bezpieczeństwa i odległego przeżycia u pacjentówpoddawanych MIMVS z towarzyszącą chirurgiczną ablacją AF. Materiał i metody: Między 2011 a 2018 rokiem 390 pacjentówprzebyło małoinwazyjną operację zastawki mitralnej lub zastawkidwudzielnej i trójdzielnej. Wykonano minitorakotomię prawostronnąz nacięcia skóry 4,0 do 6,0 cm w czwartej lub piątej przestrzeni międzyżebrowej w zależności od wyniku obrazowania przedoperacyjnego.Od 2015 roku przyjęto dostęp okołobrodawkowy o długościod 3,5 do 4,0 cm. Łącznie 232 pacjentów miało wyjściowoAF (55,6% mężczyzn, średni wiek 66,7 ± 9,5 roku). Analizę wykonanoz zastosowaniem modelu proporcjonalnego hazardu Coxa. Wyniki: Mediana czasu obserwacji wyniosła 3.3 roku (rozstępmiędzykwartylowy, IQR 1,3–4,9). Spośród włączonych pacjentów152 (65,5%) zostało poddanych ablacji chirurgicznej.Pacjenci w tej grupie byli młodsi (średni wiek 65,4 v. 69,2) niżw grupie kontrolnej, ale mieli większe wyjściowe ryzyko chirurgiczne(EuroSCORE 2,21 v. 1,72 punktów). NiedomykalnośćMV występowała u 148 (97,0%), zwężenie MV u 37 (24,3%);dodatkowa niedomykalność zastawki trójdzielnej u 69 (45,4%).Preferowanym podejściem była naprawa zastawki mitralnej,którą wykonano w 115 (75,7%) przypadkach, a następniewymiana MV w 37 (24,3%). We wszystkich przypadkach naprawyMV zastosowano pierścień z politetrafluoroetylenu.Mediana czasu pobytu na oddziale intensywnej terapii wyniosła3,8 (2,0–5,9) dni. Mediana czasu krążenia pozaustrojowegoi zakleszczenia aorty wynosiła odpowiednio 165 (130–200)minut i 83,5 (60,3–110,0) minut. Całkowita śmiertelność w ciągu30 dni wyniosła 3,4%, a przeżycie długoterminowe 90%. Wnioski: Jednoczesna ablacja chirurgiczna migotania przedsionkówu pacjentów poddawanych małoinwazyjnym zabiegomzastawki mitralnej jest bezpieczna i wykonalna. Potrzebne sądalsze badania, aby poznać jej wpływ na długoterminowerokowanie